Mooi hè alles!

Dit wordt alweer een van mijn laatste verhaaltjes die ik op mijn site ga zetten, want de dagen gaan snel en al tel ik niet af, tijd blijft vergankelijk!
Ik schrijf het vaak, maar het is een feit dat ik hier echt geniet, ik ben gelukkig. Alles om me heen vind ik geweldig en ik lach :) Soms ook even niet, zoals tijdens het afscheid nemen van de mensen om me heen. Want helaas is het vandaag onze laatste dag op Shanga.
Natuurlijk ken ik het begrip afscheid nemen, maar hier heeft het opeens een hele andere betekenis voor me. Je ontmoet veel mensen in je leven, maar een handje vol sluit je in je hart. Ik heb hier mijn hand al 10 keer gevuld, het liefst zou ik iedereen mee willen nemen naar Nederland, zodat jullie zelf kunnen beoordelen hoe geweldig ze hier zijn en dat ik niet overdrijf!
Het project heeft me echt heel goed gedaan, ik ben terecht gekomen in een onwijs warm bad :) waar Wiebe en Simone me ook voor gewaarschuwd hadden. :) Ik kijk weer anders tegen mijn leefomgeving aan. Ik kom weer even tot de basis. Ik weet opeens weer dat ik onwijs blij moet zijn met het hebben van water en elektriciteit, blij moet zijn met het wonen op een plek waar ik in het donker alleen op straat kan lopen, blij moet zijn met het feit dat ik altijd mijn hardloopschoenen aan kan trekken om een stuk te gaan rennen. Het lijkt zo vanzelfsprekend maar dat is het hier niet! En toch blijf ik alle positieve kanten ervan inzien! Want na het ontbreken van water voor 3 dagen hebben Stef Anne en ik gejuicht dat het water er weer was. Ik waardeer het weer :)

Mijn week:

Vorige week stond in het teken van de workshop. Tijdens de workshop hebben we vooral veel gebaren geleerd. Het niveau waarop de leraren gebaren is zeer verschillend en aangezien communiceren, dus gebarentaal, de basis is van onderwijs. Hebben we vooral hier veel aandacht aan besteed. Dit stond vaak voor de lunchpauze, wat hier al om 11 uur is, op het programma. In de middag hebben we samen met een student Piniel presentaties gegeven over gebarentaal als natuurlijke taal, de rol van de leraar in de klas, de verschillende manieren waarop je met een doof kind kan communiceren en zelfs een presentatie gegeven over autisme. Dit, omdat we tijdens de bezoeken van de scholen ook hebben gezien dat er autistische kinderen rondliepen. Hoe kan dat, vraag jij je misschien af? De verwarring ontstaat vooral als een kind niet praat, ze denken dan al snel dat het kind doof is. En aangezien ze hier niet beschikken over professionele gehoortesten, zullen ze er ook nooit achter komen. Helaas kan een autistisch kind, met het niveau van een peuter en zonder de juiste communicatie middelen, niet aangeven dat hij wel hoort en dat hij dus ander onderwijs nodig heeft. Hier kwamen de pictogrammen die ik mee heb gebracht prima van pas :) ik heb ze natuurlijk uitgelegd hoe wij ze in Nederland gebruiken en dat het per autistisch kind erg kan verschillen.
Verder waren de leraren erg blij met de cursus en hebben er vrijdag, onder het genot van een stuk taart, 12 docenten een ‘diploma’ gekregen :)
Geweldig om te zien dat deze 12 docenten ervoor wilde gaan en erg gemotiveerd waren. Want zoals ik al schreef in mijn vorige verhaal, de interactie tussen de leraren was goed en ik was trots op onze leraren.

Terwijl ik dit verhaal schrijf voor op de site lopen weer een groep Amerikanen over het terrein bij
Shanga. Met hun :' ow, amazing! How wonderfull!' en safaribroeken met stukken, hun overdreven zware type b/c bergschoenen, buideltasjes, camera's en verrekijkers. Het grappige hieraan is het feit dat ze tijdens een safari niet uit de auto mogen. Pole sana :)

Over Pole sana gesproken, dit zijn we woorden die een gemiddelde Tanzaniaan per dag wel zo’n 20 keer zegt, als het niet meer is :s
Het betekend letterlijk; heel erg sorry. Een paar weken geleden zat ik in een dalla dalla en ik moest niezen. Opeens draaide er, van de 10 mensen die in de Dalla Dalla zaten, 5 om en zeiden in koor: pole sana.
Als Stef, Anne en ik terug komen van het werk, zegt ‘the guard’, pola sana for kazi. Daarnaast zeggen ze hier ook veel hamna shida, oftewel; geen probleem. Ik vind Swahili echt een schitterende taal. Het heeft zoveel grappige uitspraken. En het leuke ervan is dat ze het geweldig vinden als een mzungu ( blanke) het kidogo( beetje) spreekt. Ook vinden ze het hier erg belangrijk dat je ze groet, op maar liefst 3 verschillende manieren. Dus haast bij het groeten bestaat hier niet, heb je dat wel, dan ben je in hun ogen erg onbeleefd. Afscheid nemen gaat daar en tegen en stuk sneller. Het probleem is alleen dat ik hier niet snel in ben… knuffel knuffel, koelie koelie, kus kus!

Met alle goede bedoelingen wilde we zondag naar de kerk. Met de beelden in mijn hoofd van
sister act 2, wilde ik hier zeker een kerkdienst meemaken. Hoe gaaf zou het zijn om een gospel koor te horen zingen. Dichtbij ons 'nieuwe' huis ligt Gloryland. Dus besloten we om daar een keer naar de kerk te gaan. Samen met Stef en Anne een plan gemaakt ( lees; nee we gaan niet teveel drinken zaterdagavond, want we moeten optijd naar de kerk! ). Alle goede voornemens waren er.
Zaterdag was er weer geen water, dus konden we bij Hayo gaan douche. Daarna naar Masai camp geweest. Heerlijk gedanst op muziek van Marlow - peep peep. Natuurlijk te laat thuis gekomen en ‘s ochtends ging om 8 uur weer de wekker. Poeh, dat viel niet mee.
Natuurlijk ging het allemaal niet zo soepel en het hielp niet echt toen we erachter kwamen dat we geen sleutel hadden van de poort. Dan maar over het hek heen :s ( zie foto's :) )
Aangekomen in de kerk heb ik echt genoten van de dienst. Ik zelf ben niet gelovig, maar vind het prachtig om te zien wat een geloof met andere mensen kan doen. Tijdens het gebed, wat op zich al bijzonder is, zie ik mensen huilen, dansen en lachen. Ze zingen uit volle borst mee met de muziek en ik, ik krijg kippenvel! Weer een bijzondere ervaring!
Na de kerk met Pim en Anne geluncht en naar de masai market geweest. Schitterende spullen kun je hier kopen :) ‘s Middags naar de meeting geweest voor dove mensen in een school. Anne en ik waren hier al een keer eerder geweest en namen dit keer alweer afscheid. Slik!
De dag afgesloten met een feestje om het einde van de Ramadan te vieren. (zie foto’s )

De rest van de dagen bestonden vooral uit het zoeken naar souveniers. Oei, ik blijf sterrenbeeld weegschaal hebben, dus ik kan NIET kiezen en bijna alles wat ik hier op de masai markt zie zou ik mee naar huis willen nemen..
Woensdag zijn we naar Moshi geweest, het is erg fijn om even een andere stad te zien, dan alleen Arusha.
Moshi is een klein stadje aan de voet van de Kilimanjaro ( die Anne en ik overigens NIET gaan beklimmen) Samen een beetje rondgeslenterd en uiteindelijk samen met 2 vrienden van Stef in de plaatselijke kroeg belandt.
Daarna hadden we onze laatste avond uit gepland met de meiden :)
Met z’n allen eerst naar de lively lady en daarna naar de elevator club (aq) Geweldige avond gehad.

En vanochtend met Anne naar de Rwanda court geweest. Er waren meerdere zaken aan de gang, maar we mochten er helaas maar 1 bezoeken. Je komt binnen in een ruimte wat verdeeld is in 2-en door een grote glazen wand. Aan de ene kant zitten de mensen van de UN, de tolken, rechters, getuigen enz. Aan de andere kant mochten wij zitten. Alles wordt vertaald in het Engels, dus we konden het volgen. In totaal zijn we misschien 45 minuten binnen geweest en in die tijd hadden ze alleen nog maar 3 foto’s besproken.

En dan is het straks toch echt tijd om afscheid te nemen van iedereen hier.
Morgen hebben we om 7 uur een bus naar Dar en dan vliegen we zaterdagochtend naar Zanzibar :)
Ik heb er zin in :)

Liefs van Siety