STEP BY STEP

There's always something unpredictable, but in the end it's right - green day -

Ik moet toegeven dat ik nog nooit zoveel moeite heb gehad om een verhaal te typen.
Er blijft uiteindelijk nog zoveel ongezegd, want ik maak teveel mee.
Ten eerste moet ik nog steeds wennen aan alles om me heen, al leer ik ermee omgaan en blijf ik de meeste gebeurtenissen vanuit een optimistische kant bekijken.

Vorige week zaterdag zijn we 's avonds naar een restaurant geweest met uitzicht over een groot deel van Arusha. Met de zonsondergang op de achtergrond heb ik mooie foto's gemaakt.
's Avonds zijn we met een groepje naar Masai camp geweest. Tijdens het dansen ( lees: 2 Masai mannen om ons heen, om de andere mannen op een afstand te houden :s ) zag ik een Amerikaans meisje. Ze had wat ruzie met een jongen en ik zag dat ze huilde. Ik ben er naar toe gelopen en heb haar hand vastgepakt en naar onze groep, die inmiddels ook naar de dansvloer was verhuisd, gebracht. Ze huilde en vertelde dat ze haar moeder miste en dat ze die jongen niet kende. Ze had, zo te zien, al veel gedronken en ik, ik wilde alleen maar zorgen, zorgen dat dit meisje veilig thuis zou komen. Uiteindelijk hadden haar vriendinnen haar weer gevonden en kon ik de hele avond nergens anders meer aan denken dan dit Amerikaanse meisje rond de 17 met blonde haren.

Zondag was een relaxte dag, met een meeting voor dove mensen in een school, dichtbij ons appartement. Tijdens deze meeting werden Anne en ik weer uitgebreid ondervraagt. Ik blijf het bijzonder vinden dat mijn gebarentaal in het Swahili steeds beter gaat. Helaas wil de articulatie van de woorden nog niet goed lukken, domweg omdat ik ze gewoon niet weet. Maar met alleen mijn handen laten wapperen kom ik al een heel eind :)

Maandag zijn we weer naar de school geweest, met Mike veranderd niks. Ik blijf me om hem heen niet prettig voelen en ik leg me erbij neer. Ik ben hier voor de leraressen en voor alle ongelooflijke leergierig en enthousiaste kinderen. Na het maken van nog meer les materiaal, besluiten Anne en ik dat we verder weinig kunnen doen op deze school. En hierdoor willen we dit project afsluiten. Samen met Saskia gaan we opzoek naar een ander project en deze vinden we :)
een school voor 22 dove kinderen in een dorpje Ilboru.
Woensdag zijn we bij dit project gaan kijken. In 2004 is dit ook een project geweest van Terre des hommes, zoals meerdere scholen in Arusha.
Het zijn 2 lokalen, in 1 lokaal zitten allemaal gehandicapten kinderen. Oa. mensen met downsyndroom en die had ik met een donkere huidskleur nog nooit gezien. Maar ze zijn net zo enthousiast en geweldig als ik ze al ken.
In het andere lokaal zitten 22 dove kinderen. In verschillende leeftijden, het lokaal is verdeeld in 3 delen. Elk deel heeft een paar tafeltjes met te weinig stoelen en andere middelen om goed basis onderwijs te geven.
De leraren hebben ook hier een hart van goud en zijn redelijk gebarentaal vaardig. Vooral 1 leraar springt ertussen uit. Hij geeft zo goed en vooral leuk onderwijs dat de hele klas enthousiast wordt :)
We spreken met de ' mama' van de school af dat we 3 dagen komen kijken en dat de leraren die onderwijs geven aan de dove kinderen voor een workshop ( gegeven door ons) 6 dagen bij Shanga komen.
Alles lijkt goed geregeld en we voelen ons hier zeer welkom :)

Donderdag gaan Anne en ik met veel enthousiasme naar het project in Ilboru, waar we al snel achterkomen dat ze dachten dat wij les zouden geven. Mis communicatie, alweer. Wij geven geen les. We gaan niks overnemen, we kijken hoe alles gaat en vanuit deze kennis gaan we samen met de 2 leraressen van Shanga een workshop geven. De insteek is leren van elkaar.
De leraren zijn enigzins teleurgesteld, maar het lesgeven wordt weer snel opgepakt en wij observeren.
's Middags gaan we naar Shanga en zien we Rik en Sonja ( 2 bekende mensen uit Nederland) Ze doen een gebarentaal les mee en vinden het geweldig wat we voor de mensen hier doen....
Ook krijgen we het geweldige nieuws te horen dat Mike is ontslagen :D
Nog steeds kan ik het niet geloven. De Mama van de Mount Meru school wil aan ons haar excuses aanbieden, voor de manier waarop Mike met ons is omgegaan.
Ik ben zo blij voor de leraren en kinderen van deze school. Hopelijk krijgen ze nu een head master die meer gevoel heeft!

Vrijdag zijn we weer naar de school in Ilboru geweest.
Ik zie....
Ik zie dat de kinderen hier veel te weinig speelgoed hebben, ik zie het gebrek aan materialen om goed les te geven, ik zie de kleren met grote gaten erin, ik zie hun kapotte schoenen waarop ze elke dag kilometers mee moeten lopen,
maar ik zie ook veel geluk, veel vrolijkheid en enthousiasme, ik zie hun behulpzaamheid en hun leergierigheid, hun respect naar de leraren, ik zie veel dingen waar we in Nederland een voorbeeld aan kunnen nemen.

Zaterdag zijn we dan eindelijk op safari geweest! Samen met Najib en Andrew. Weinig woorden, zie foto's!

Gisteren met Stef en Axel naar the snake park geweest. Grote slangen die piepende kuikentjes opeten, niet echt mijn ding! Ook was ik geen fan van de krokodillen. 's Avonds met z'n allen pizza gegeten en heerlijk optijd naar bed gegaan.

Volgende week gaan we overhuizen naar het huis van Najib, Stef woont hier ook en het is natuurlijk veel gezelliger om met z'n allen bij elkaar te wonen :D

En nu ben ik blij dat mijn verhaal, mijn ervaringen in het mooie Tanzania, weer geplaatst kan worden :D
Veel leesplezier en onwijs bedankt voor alle leuke en lieve reacties op mijn vorge berichten. Het doet me erg goed om reacties te lezen van zoveel verschillende mensen :D

Liefs Siety