Raak ik eraan gewend?

Terwijl ik hier aan de tafel zit, in het huis van Najib, met uitzicht op tuin met heel veel bloemen en bomen met paarse bloemen, met Afrikaanse muziek op de achtergrond, probeer ik weer een verhaal naar huis te schrijven over het leven hier in Arusha.
Vandaag nog maar 19 dagen te gaan en als je tegen me zou zeggen dat ik hier nog 6 maanden moet blijven, dan zou ik daar totaal geen problemen mee hebben :D
Want ik blijf genieten van al het moois wat elke dag weer om me heen gebeurd! Ik beleef veel, maar ik raak eraan gewend. Elke dag is weer een verrassing hier, hetgeen wat moeilijk lijkt wordt hier opeens heel makkelijk. Neem bijv. het verkeer, van een 2-baansweg maken ze hier met het gemak een 4-baansweg. Er wordt wat getoeterd en auto’s gaan voor je aan de kant.

Hoe zag de maandag tot zaterdag er gemiddeld uit?

’s Ochtends ontbijten we wat, gaan daarna koffie drinken bij een koffiebar, voordat we naar het werk gaan. Bij Shanga ( rond 9 uur) aangekomen worden we altijd geweldig enthousiast ontvangen door alle mensen die er werken.
Daarna gaan Anne en ik werken aan de boekjes die we voor de workshop hebben gemaakt. De boekjes die we hebben gemaakt bevat een uitgebreid lexicon. Dit duurt lang, omdat Swahili niet echt bepaalt in mijn systeem zit, dus elke letter moet ik dubbel checken voordat ik het typ :s
Om 14 uur gaan we lunchen met een paar mensen van Shanga. Lunch gepresenteerd in buffetvorm, met mangosalade, rijst enz.
Daarna hebben we om 16 uur een gebarentaalles, verzorgt door een van de gebarentaalleraressen. Samen met Anne verzinnen wij spelletjes, zoals vingerspellen, uitbeelden enz. De mensen vinden het prachtig en het is natuurlijk een leukere manier om de gebaren te onthouden.
Rond 17 uur nemen we afscheid van de mensen van het project. Eigenlijk gaat dan iedereen naar huis en komt security die ’s avonds de plek bewaakt.
Wij gaan nog even genieten van de zon bij de plaatselijke bar.
Meestal eten we hier, aangezien het niet veel duurder is dan zelf koken.
Uiteindelijk belanden we met z’n allen op de bank met een film geprojecteerd op de muur.

Vrijdag was een van de laatste keren dat we de school ‘Meru’ gingen bezoeken. Ik voelde me al niet helemaal lekker toen ik opstond.
Tijdens het bezoek op de school werd het eigenlijk alleen maar erger. Om een dalla dalla ritje te besparen, waarin ik zeker misselijk zou worden, besloten om een taxi te pakken.
Samen met een dove vrouw meegelopen naar de straat. Zij zou onze taxi regelen en ik, zo nieuwsgierig als ik ben, was benieuwd naar de manier hoe ze dit aan zou pakken. De taxichauffeur was zo geduldig met haar, er kwamen zelfs andere mensen bij om te helpen. Vooral de respectvolle manier waarop ze met haar omgingen vond ik prachtig om te zien. Zo hoort het ook! Iemand die doof is, is niet dom, ze communiceren alleen op een andere manier, that’s all!


Zondag zijn we naar de film; the proposal geweest. Een bioscoop met 2 zalen. Je betaald hier zo’n 3 euro voor een kaartje. Toen we naar binnen gingen (Stef, Anne and me) was de hele bioscoop zaal ( lees: 80 stoelen) leeg. Helaas liepen er na 10 min. al meer mensen naar binnen en natuurlijk komt net de langste persoon voor me zitten.. :s
De film was hilarisch, vooral de muziek die een rare wending maakt tijdens de romantische gedeelte van de film ( lees: een oude cassette die je afspeelt) Je had er bij moeten zijn :)

Er is iets met Shanga, al het goede lijkt op hun pad te komen, what you give is what you get!
Het zijn kleine stapjes, maar voor de toekomst zulke betekenisvolle grote stappen.
De school voor dove kinderen gaat er zeker komen, de plek is er, de kinderen zijn er meer dan genoeg, de leraren zijn er, de wil is er.
Ik hoop dat ik, samen met Anne, erbij mag zijn als de eerste steen word gelegd, dat zou echt geweldig zijn!
En vandaag hebben we de eerste dag van de workshop erop zitten. In het begin was ik er een beetje onzeker over. Maar na een half uur was dat gevoel al helemaal weg! Wat een geweldige interactie was er tussen de verschillende scholen. Ze kwamen er al snel achter dat er wel degelijk meerdere gebaren bestonden voor 1 woord en dat niet alleen 1 gebaar goed is, dat je ook in gebarentaal verschillende dialecten hebt. 3 verschillende talen werden door elkaar gebruikt en iedereen verstond elkaar, amazing!
Aan het einde wilde we graag evalueren, maar ze reageerde nergens op? Emanuel gevraagd om te tolken en toen kwamen, helaas, de punten die ze niet goed vonden. Ze hadden vooral klachten over het ETEN! Krijgen ze een gratis workshop, waarvan ik denk dat ze veel kunnen leren, ze krijgen geld om naar Shanga te komen en terug naar huis te gaan en ze klagen over het eten, wat ze niet goed genoeg vonden. Gelukkig waren er ook een paar die nergens problemen mee hadden en erg blij waren met de workshop die we gegeven hadden. Het cultuur verschil blijft, wat wij nooit zouden durven zeggen doen ze hier wel en andersom. We zullen zien wie er morgen komt opdagen...

Ik blijf elke week trouw verhaaltjes naar huis schrijven, maar heb het gevoel dat ze wat saai aan het worden zijn. Kom ik in het ritme van werken-eten-slapen? Raak ik eraan gewend?

Tot schrijfs :)

Spinning, laughing, dancing to her favorite song. A little girl with nothing wrong is all alone. Eyes wide open, always hoping for the song, and she will sing the song for everyone that comes along.
– Norah Jones –