Byron-Bay, Jakarta, Yogyakarta
Door: Siety
Blijf op de hoogte en volg siety
21 Januari 2013 | Indonesië, Jogjakarta
Hallo allemaal,
Hier zit ik dan, in een tentje aan de bakso campur telur. Mijn woordenboekje zegt me dat het gemengd ei moet zijn. Wat bakso betekend weet ik, na het gerecht gekregen te hebben, nog steeds niet. Het moet iets zijn van groenten-water-noodles en pepertjes. Mensen kijken me hier aan of ik super women ben of gewoon heel erg dom, ik geloof graag het eerste ;)
Anyway, het alleen reizen in dit land heeft me tot nu toe tot bijzondere gesprekken geleidt, het laatste omdat ze hier bijna geen Engels kunnen en gewoon door blijven praten als ik aangeef dat ik geen Indonesisch kan. Dus mijn gebarentaal, iig het visueel maken van de dingen die ik wil hebben, lijken de meeste mensen te begrijpen, althans dat maak ik mezelf maar vaak wijs.
Terug naar mijn laatste dagen in Australië, het lijkt een eeuw geleden ipv 2 weken. Byron bay was geweldig. Mellow, zoals ze het noemen, ik heb er even van mogen proeven en hier heeft mijn nicht Janneke wel een heel groot aandeel in geleverd. Het slapen in een tent, beesten die achter me eten aanzaten, biertjes drinken in het park, Lighthouse met geweldig uitzicht over Byron Bay.
Daarna zaten de 5 weken Australië er alweer op, het gestructureerde, nette continent ging ik inruilen voor een compleet ander land. Een nieuwe uitdaging en daar was ik klaar voor. 7 jan. was het zover, na een rit van 8 uur in het vliegtuig stond ik opeens in een te warme stad met 8,9 miljoen inwoners. Na een rit van 30 min. met de taxi en mijn ogen uitgekeken te hebben aan alles wat ik voorbij zag komen en om me heen gebeurde, kwam ik aan in het WOW! Hotel. Een betere naam had mijn eerste hotel ervaring in Indonesië niet kunnen krijgen. Dit was precies hoe ik me op dat moment voelde; WOW! Na 2 drukke dagen in Jakarta was het tijd voor Yogyakarta. De ochtend trein op 9 januari bracht me in 8 uur tijd naar het zuid-oosten van Java; Yogyakarta, een geweldige mooie rit door alle groene reisvelden ( check foto’s ).
Tijdens mijn verblijf in Yogyakarta ga ik gelukkig niet 3 weken op mijn reet zitten , reizen is leuk, maar reizen is voor mij zoveel meer waard als ik ook iets kan betekenen voor de mensen hier. Gelukkig mag ik iets betekenen ( al is het zo klein) in het project wat ik via Kentalis ( mijn werk) heb geregeld. Ik ben dus vrijwilligerswerk aan het doen op een school voor doof en blinden kinderen, de meeste hebben de beide handicaps. In totaal wonen hier 23 kinderen en zitten er op deze school zo’n 30 kinderen. De kinderen zijn tussen de 4 en 16 jaar. Het is fantastisch om hier 3 weken mee te mogen kijken hoe liefdevol, geduldig en met enthousiasme ze met de kinderen begeleiden en lesgeven.
Het gebouw waar de kinderen zijn, is opgedeeld in een school, woongroep en een plek voor de nonnen. De meeste kinderen wonen hier ook en gaan alleen naar huis als het vakantie is. Dit komt omdat de ouders van al deze kinderen te ver weg wonen. Een enkeling wordt na schooltijd opgehaald en mag wel in hun eigen bedje slapen. Na half 1 gaan ze met z’n allen eten en dan gaan ze rusten, jong of oud, iedereen ligt hier op bed tussen half 2 en 4. Daarna doen ze activiteiten met de kinderen en om 6 uur eten ze. De klassen hier bestaan uit max. 5 kinderen, er is dus veel individuele aandacht en dat is bij sommige kinderen ook wel hard nodig. Ze leren hier spreken en gebarentaal en alle andere vakken die een kind op school krijgt. Bijna iedereen heeft naast zijn doof of blindheid ook een ontwikkelingsachterstand, de meeste zijn verstandelijk beperkt en een enkeling is autistisch. Soms is het hier een zooitje ongeregeld met al die kinderen en geluiden die ze maken, maar het is geweldig om te zien hoe ze hier allemaal met elkaar leven!
Wanneer ik bij een klas erbij kom zitten vragen ze meteen of ze deze kinderen ook in Nederland hebben en of ze dan ook zo leven en bij elkaar op school zitten. Ook willen ze allemaal weten of ik getrouwd ben en kinderen heb... whahaha...
Wat doe ik hier? Vooral helpen waar nodig, mee spelen met de kinderen, ze een beetje Engels leren en afwassen:) En dit allemaal tussen de nonnen! Want deze school is aangesloten met een grotere school voor dove kinderen in Wonosobo, waar Kentalis dus weer een connectie mee heeft. De meeste nonnen hebben hier dan ook hun opleiding genoten en zijn daarna hier komen wonen en werken, dit zijn er ongeveer 8.
1 van die 8 ; sister Stanis, neemt me na schooltijd altijd mee op sleeptouw. Ik ga dan met haar op kraamvisite, naar een opendag op een school voor gehandicapten kinderen, naar een kerstviering op het politie bureau, thee drinken bij een Chinese vriendin, fruit eten bij een andere vriendin die bij de Merapi mountain woont, sate eten in een tentje langs de weg, of koffie drinken met houtskool erin, naar Branbaham, of het waterpaleis met de dove broer van de sultan, naar het strand waar het onwijs vies is en zwart zand heeft, op huisbezoek bij kinderen uit de klas en dit alles doen we samen op de scooter en ik vind het geweldig, vooral omdat ik zo een mooi beeld krijg van Yogyakarta door de ogen van iemand die hier al een tijd woont :)
Kortom.... ik geniet!
Maar, ben ook heel blij als straks Ruud komt en hem alles mag laten zien :)
Veel liefs vanuit Yogyakarta.
Ps. Reacties zijn geweldig om te krijgen ;)
Hier zit ik dan, in een tentje aan de bakso campur telur. Mijn woordenboekje zegt me dat het gemengd ei moet zijn. Wat bakso betekend weet ik, na het gerecht gekregen te hebben, nog steeds niet. Het moet iets zijn van groenten-water-noodles en pepertjes. Mensen kijken me hier aan of ik super women ben of gewoon heel erg dom, ik geloof graag het eerste ;)
Anyway, het alleen reizen in dit land heeft me tot nu toe tot bijzondere gesprekken geleidt, het laatste omdat ze hier bijna geen Engels kunnen en gewoon door blijven praten als ik aangeef dat ik geen Indonesisch kan. Dus mijn gebarentaal, iig het visueel maken van de dingen die ik wil hebben, lijken de meeste mensen te begrijpen, althans dat maak ik mezelf maar vaak wijs.
Terug naar mijn laatste dagen in Australië, het lijkt een eeuw geleden ipv 2 weken. Byron bay was geweldig. Mellow, zoals ze het noemen, ik heb er even van mogen proeven en hier heeft mijn nicht Janneke wel een heel groot aandeel in geleverd. Het slapen in een tent, beesten die achter me eten aanzaten, biertjes drinken in het park, Lighthouse met geweldig uitzicht over Byron Bay.
Daarna zaten de 5 weken Australië er alweer op, het gestructureerde, nette continent ging ik inruilen voor een compleet ander land. Een nieuwe uitdaging en daar was ik klaar voor. 7 jan. was het zover, na een rit van 8 uur in het vliegtuig stond ik opeens in een te warme stad met 8,9 miljoen inwoners. Na een rit van 30 min. met de taxi en mijn ogen uitgekeken te hebben aan alles wat ik voorbij zag komen en om me heen gebeurde, kwam ik aan in het WOW! Hotel. Een betere naam had mijn eerste hotel ervaring in Indonesië niet kunnen krijgen. Dit was precies hoe ik me op dat moment voelde; WOW! Na 2 drukke dagen in Jakarta was het tijd voor Yogyakarta. De ochtend trein op 9 januari bracht me in 8 uur tijd naar het zuid-oosten van Java; Yogyakarta, een geweldige mooie rit door alle groene reisvelden ( check foto’s ).
Tijdens mijn verblijf in Yogyakarta ga ik gelukkig niet 3 weken op mijn reet zitten , reizen is leuk, maar reizen is voor mij zoveel meer waard als ik ook iets kan betekenen voor de mensen hier. Gelukkig mag ik iets betekenen ( al is het zo klein) in het project wat ik via Kentalis ( mijn werk) heb geregeld. Ik ben dus vrijwilligerswerk aan het doen op een school voor doof en blinden kinderen, de meeste hebben de beide handicaps. In totaal wonen hier 23 kinderen en zitten er op deze school zo’n 30 kinderen. De kinderen zijn tussen de 4 en 16 jaar. Het is fantastisch om hier 3 weken mee te mogen kijken hoe liefdevol, geduldig en met enthousiasme ze met de kinderen begeleiden en lesgeven.
Het gebouw waar de kinderen zijn, is opgedeeld in een school, woongroep en een plek voor de nonnen. De meeste kinderen wonen hier ook en gaan alleen naar huis als het vakantie is. Dit komt omdat de ouders van al deze kinderen te ver weg wonen. Een enkeling wordt na schooltijd opgehaald en mag wel in hun eigen bedje slapen. Na half 1 gaan ze met z’n allen eten en dan gaan ze rusten, jong of oud, iedereen ligt hier op bed tussen half 2 en 4. Daarna doen ze activiteiten met de kinderen en om 6 uur eten ze. De klassen hier bestaan uit max. 5 kinderen, er is dus veel individuele aandacht en dat is bij sommige kinderen ook wel hard nodig. Ze leren hier spreken en gebarentaal en alle andere vakken die een kind op school krijgt. Bijna iedereen heeft naast zijn doof of blindheid ook een ontwikkelingsachterstand, de meeste zijn verstandelijk beperkt en een enkeling is autistisch. Soms is het hier een zooitje ongeregeld met al die kinderen en geluiden die ze maken, maar het is geweldig om te zien hoe ze hier allemaal met elkaar leven!
Wanneer ik bij een klas erbij kom zitten vragen ze meteen of ze deze kinderen ook in Nederland hebben en of ze dan ook zo leven en bij elkaar op school zitten. Ook willen ze allemaal weten of ik getrouwd ben en kinderen heb... whahaha...
Wat doe ik hier? Vooral helpen waar nodig, mee spelen met de kinderen, ze een beetje Engels leren en afwassen:) En dit allemaal tussen de nonnen! Want deze school is aangesloten met een grotere school voor dove kinderen in Wonosobo, waar Kentalis dus weer een connectie mee heeft. De meeste nonnen hebben hier dan ook hun opleiding genoten en zijn daarna hier komen wonen en werken, dit zijn er ongeveer 8.
1 van die 8 ; sister Stanis, neemt me na schooltijd altijd mee op sleeptouw. Ik ga dan met haar op kraamvisite, naar een opendag op een school voor gehandicapten kinderen, naar een kerstviering op het politie bureau, thee drinken bij een Chinese vriendin, fruit eten bij een andere vriendin die bij de Merapi mountain woont, sate eten in een tentje langs de weg, of koffie drinken met houtskool erin, naar Branbaham, of het waterpaleis met de dove broer van de sultan, naar het strand waar het onwijs vies is en zwart zand heeft, op huisbezoek bij kinderen uit de klas en dit alles doen we samen op de scooter en ik vind het geweldig, vooral omdat ik zo een mooi beeld krijg van Yogyakarta door de ogen van iemand die hier al een tijd woont :)
Kortom.... ik geniet!
Maar, ben ook heel blij als straks Ruud komt en hem alles mag laten zien :)
Veel liefs vanuit Yogyakarta.
Ps. Reacties zijn geweldig om te krijgen ;)
-
21 Januari 2013 - 13:19
NelliEduard:
Hallo Sietykind
Net je verhaaltje gelezen
Geweldig!
Wat gebeurt er veel bij jou in zo,n korte tijd en wat idd fantastisch om zo,n land en zijn bewoners van "binnenuit" mee te maken.
Er blijven zeker fantastische sporen achter van jou bij de kinderen en nonnen in Yogyakarta
Hier beginnen de eerste voorbereidingen al voor de carnaval
Deze week komt de tent weer voor de deur en voor je het weet staan er weer "paarden in de gang".!!
Nou ja zeg!!!
Verder nog volop sneeuw en kou dus blijf nog maar even daar!!
Tot zover
Geniet van alles
Dikke knuf Moeke
-
21 Januari 2013 - 13:21
Marie-José &Piet:
Lieve Siety,
Inderdaad een groot contrast tussen Australië en Indonesië maar wel geweldig om dit allemaal mee te mogen maken. Wat leuk dat je een " reisleidster " gevonden hebt, zo kom je op plaatsen waar een toerist nooit komt.
Piet en ik zitten nu achter het keukenraam te kijken naar alle ouders die hun kroost op de slee naar school brengen.
Liefs -
21 Januari 2013 - 13:34
Tom Felder:
Goed bezig Siety! Leuk idd om er dieper in te duiken met iemand die je wegwijs maakt! X ps. Jasja zegt dat houtskool vet goed is tegen diarree ;)
-
21 Januari 2013 - 13:38
Ilse:
Wauw Siet! Je maakt er wat mee zeg! Leuk hoor! Mooi verhaal weer geschreven! En superschattig van die non die je overal mee naartoe neemt! Op die manier kun je echt een beetje cultuur snuiven en merken hoe de mensen daar leven. Fantastisch toch?!
Lekker genieten en straks (over 2 weekjes al toch?) je mannetje weer in de armen sluiten en de reis te vervolgen! Heerlijk hoor!
Ik ga straks wel weer werken hoor... slaapdienst... wat een contrast met jouw leventje opt moment... :-(
Liefs,
Ils -
21 Januari 2013 - 13:42
Ton & Ilvy:
Mooi verhaal Siety! Ga zo door ;-) Have fun!!
Dikke kus van Ilvy en Ton -
21 Januari 2013 - 13:43
Anke S.:
Hm, lekker, koffie met houtskool erin! Ik zie 't al op kaart staan bij de compagnie.. Wat gaaf om met sister Stanis op pad te gaan, gaaf dat je dat zo doet!
Wat kun je toch heerlijk schrijven, fijn om te lezen :-)
X -
21 Januari 2013 - 14:18
Siety:
thanks Anke, super om te horen:-) probeer mijn best te doen op mijn verhaaltjes en dat valt soms niet mee, dus zo'n compliment is erg welkom:-) -
21 Januari 2013 - 14:39
Antoinet:
Ha Siety,
leuk weer om je verhalen te lezen, ben helemaal jaloers. Wij zitten hier in de sneeuw, super koud en jij zit daar lekker te genieten. Dat vrijwilligerswerk lijkt me ook super om te doen, heel dankbaar en mooi dat je dit voor die kindertjes doet en een non zal jou nog heel wat wijze lessen bij kunnen brengen haha.
Ja het aftellen naar Ruud begint nu serieuse vormen aan te nemen, hoop dat jullie samen ook nog heel veel genieten van de vervolgreis.
Nou geniet er nog lekker van meis, hou ons op de hoogte met je verhalen en foto's en tot.....
xx
-
21 Januari 2013 - 14:44
Niek:
Haha, de hele dag eten en drinken, bezoekjes brengen....krijg er een sister-act beeld bij...wat klinkt dat gied zeg. Gezellig ook! Doe je de groetjes aan je nieuwe bff? -
21 Januari 2013 - 17:36
Beer:
Hi lief,
Wat zie je er relaxed en chill uit!!! Heerlijk om te zien en te lezen!
Geniet van de nonnen & de kindjes en alvast heel veel plezier met het wederzien van je lover :)
Xxxje Beer -
21 Januari 2013 - 18:03
Kit:
Siety, Siety, Siety... Ik snap dat je Ruud mist... Maar je hebt er eigenlijk helemaal geen tijd voor! Het klinkt als fantastisch! Dus als het je nu niet lukt om te genieten, krijg je straf als je thuis komt!! ;)
GENIET!!
Liefs!
-
21 Januari 2013 - 19:05
Ferry:
Siety! Wat geweldig om alles te lezen! Helemaal gewend aan het verschil tussen Indonesië en Australië? Wel jaloers zeg wat jij allemaal aan het doen bent. Zeker met een local alles bekijken lijkt me geweldig! En het is daar ook echt mooi! Veel plezier nog! -
21 Januari 2013 - 19:31
Marjolijn:
Wauw siet wat heb je weer veel gedaan!! Het klinkt allemaal super!! Geniet van je mooie reis en straks lekker met je vent;) dikke kus vanuit het koude brrr...druten -
21 Januari 2013 - 19:35
Marjolijn:
En Super mooie foto's weer!!! Xx -
21 Januari 2013 - 21:18
Ruud:
He Schat,
even een berichtje van mij naast het contact wat we hebben via Whatsapp, mail en skype. Ik ben erg trots op je, om verschillende redenen. Dat je alleen reist, jezelf ontdekt, de wereld ontdekt, geniet van elk moment, avonturen aangaat en de wereld van de nonnen/gehandicapten onderzoekt. Jij kleine wereldverbeteraar dat je bent....
Over minder dan 2 weken tijd kom ik je opzoeken, knuffelen en zoenen. Als we daar mee klaar zijn wil ik samen met jou yogjakarta ervaren en na geacclimatiseerd te zijn heerlijk doorreizen om Jasja en Tom op te gaan zoeken.
Ik heb er enorm veel zin in.
Komende weken nog flink klussen aan ons nieuwe stulpje aan de Waal. Wat gaan we daar een mooie tijd hebben samen.
Kus van je vriendje...... -
21 Januari 2013 - 22:20
Suus:
He meis
ik vind ook dat je leuk en gezelli schrijft!!
jee wat maak jij veel mee zeg!
En wat apart om daar mee te mogen lopen op de school,super dat je de kids daar zo helpt!!
Hele fijne tijd met Ruud daar mop!
dikke knuffel xx -
22 Januari 2013 - 19:05
Marjolein:
Hoi Siety,
Wat geweldig dat je door een non op sleeptouw word geneomen!
Heel mooi dat je daar wat kan beteken voor de kinderen!
xxx marjolein -
23 Januari 2013 - 13:00
Lonnie!:
Dikke zoen!
xx -
24 Januari 2013 - 11:40
Naomi:
Lieve Siet,
Wat een mooie belevenissen weer!! En wat zet je je toch weer goed in voor die lieve kindjes!! Respect!! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
